De weg naar Kaikoura, zeker het laatste stuk langs de kust, was weer indrukwekkend. Zwarte stranden hier, overspoeld door blauw water naast steile rotsen. En natuurlijk..op die rotsen weer de zeehonden! Deze keer hebben we de overnachting vanuit Abel Tasman geregeld, en het is weer een perfecte plek. Een cabin bij mensen in de tuin, vlak naast het strand, en weer een eigen keukentje! We zoeken dus onmiddellijk de supermarkt op inkopen te doen, en deze keer eten we dus meer en gezonder dan alleen die heerlijke TimTam's..jaaaaa..die had ik wel onthouden uit Australie...zooooooooooo lekker!!!!!!!!!
Er is hier heel erg veel te doen: dus we hebben drie trips geboekt: albatross watching, whale watching en zwemmen met dolfijnen. Bij het boeken van de whale watch tour kwamen we tot onze verrassing een bekende camper tegen: Peter en Minouk waren blijkbaar ook in Kaikoura, en zij waren al op het water! We hebben een briefje voor ze achter gelaten, geplakt op het ruit van het portier waarop we ze uitnodigden voor eten bij ons. Erg grappig en gezellig dus dat we die avond weer met z'n vieren waren: deze keer onze beurt om te koken en hun beurt om af te wassen ;-) En..ik heb weer wat mensen verslaafd aan Set gekregen ;-)
Vandaag, vrijdag de 21ste, was de dag van de eerste twee trips: zeeziekte-pilletjes mee en om kwart voor negen staan we klaar voor de eerste belevenis. Het publiek voor een albatross-tour is ietsje anders dan de toeristen die we tot nu toe tegengekomen zijn. Bij het instappen vroeg de gids ons, toen hij hoorde dat wij uit Nederland kwamen, of we ook bij de bird-fair in NL geweest waren......ehhhh...misschien zijn wij de enigen die deze happening gemist hebben hoor...maar hier zijn we dus niet geweest ;-) Dit was de voorbode voor een ochtend in een heel klein bootje vol met vogel-kijkers, en (ik hoop dat ik niemand beledig) dat is een apart soort mens: per definitie boven de 50, een verrekijker om de nek of een dure camera met een mega-telelens, en..opvallend..geen boekje met vogels. Inderdaad geen boekje, want alles wat over deze dieren bekend is zit in hun hoofd: de termen vliegen om je oren, en het is heeeeeel erg belangijk te weten hoe groot een oog van een vogel is, want daar hangt vanaf of je een erg zeldame grijze soort uit verre oorden hebt gezien. Jullie snappen het, we voelden ons helemaal thuis. Erg leuk ook zo'n klein bootje want je zit er bovenop, kunt alles heel goed zien, en kunt alle varieties van golven ook zo prettiggoed voelen!! Mijn maag zat ondanks de pilletjes in een driedubbele flik-flak en zelfs Maurice werd steeds wat bleker. Zo: dit was het ergste gemopper over deze tour vooral het eerste deel was ook op een positieve manier om nooit te vergeten. We voeren naar een vissersbootje waar ze kleine haaien uit de netten aan het halen waren en meteen aan het schoonmaken waren. De resten gingen rechtsreeks de zee in, en dat trok alle vogels uit de weide omgeving naar deze plek toe. Minstens 20 albatrossen (verschillende merken is ons verteld) waren aan het vechten om de ingewanden van deze haaien. Wat een imposante dieren zijn het. Eigenlijk bizar grote meeuwen met een agressieve snavel. De zuidelijke albatros is wat minder groot, maar heeft echt een prachtige kop (je hoort het, het is besmettelijk). Verder waren er nog heel veel kleinere soorten...maar daarvan heb ik de merknamen niet doorgekregen in alle enthousiaste termen die rond gingen. Dit was echt een topmoment! Helaas gingen we hierna niet meteen terug, maar we gingen nog verder de zee op en de gids had wat aas mee, dat achter de boot gehangen werd. Nu bleven we lang dobberen aan een stuk...dat is een stuk erger dan varen vindt mijn maag...en wij konden toch niet zoveel uur achter elkaar enthousiast worden van vogels die er in onze ogen toch echt exact hetzelfde uitzagen. Zo heeft de vriendelijke gids ons een uur langer op zee gehouden dan gepland was, gelukkig was een duitse dame er erger aan toe dan wij ;-))
Naast de grote golven was er nog een reden waarom wij snel naar land terug wilden: wij hadden om 12:15 nog een trip gepland: whale (walvis) watching. Dus terug met de benen op aarde hadden we geen tijd hier even van te genieten en repten we ons in grote haast naar het volgende meetingpoint. Deze trip was wat massaler, dus na een heuze introductiefilm en een kort ritje in een touringcar werden we een stuk grotere boot in geleid. Op heerlijk zachte stoelen werden we continu met verhalen bezig gehouden terwijl de crew naarstig op zoek was naar de sperm whale. Met een soort sonar-apparaat werd onder water geluisterd waar het gevaarte zich bevond, en na 1 a 1,5 uur waren we inderdaad niet ver van de plek waar de walvis bovenkwam. Hij bleef liggen als een soort onderzeeer af en toe wat water naar boven proestend. Echt een heel ander beeld dan de humback whales die in Australie rondje rond onze boot aan het zwemmen waren. Dit was echt een mega-slagschip...zo groot...zo stil liggend, nauwelijks boven het water uitkomend...en sorry dat ik het zeg...eigenlijk gewoon lelijk ;-)) Het was imponerend.
Hierna voeren we weg, op weg naar een schouwspel waar je helemaal vrolijk van werd. Hele scholen Husky-dolfijnen op weg naar....weet ik niet... Springend, salto's draaiend, spinnend, geluiden maken, spetterend...je wist niet waar je moest kijken, overal om ons heen werd gespat, geplonst en heel snel gezwommen. Hele kleine baby's samen met grote hoog springende beesten...wow!!! En het beste van alles: met deze dieren gaan wij morgen zwemmen!!
Een paar dagen later..we zitten in een treintje bij Dunedin (spreek uit als Doeniedin)..en ik moet het indrukwekkende verhaal over Kaikoera nog afmaken. Onze laatste belevenis in Kaikoura overtreft echt alle voorgaande verhalen: we hebben met dolfijnen gezwommen, of beter gezegd: tussen dofijnen gezwommen.
Na de whale-watching van de eerste dag hebben we nog met Peter en Minouk in een restaurantje aan de kust (Pier Hotel) de crayfish (ander woord voor lobster, dus heerlijke kreeft) gegeten, die hier geroemd wordt. Maurice heeft de niet minder gevangen "groper" (geen idee wat voor vis dat is). Lekker nieuw-zeelands wijntje erbij...tja..vakantie is zwaar!!
De volgende ochtend begon wel met afzien: de wekker ging af om 04:30, midden in de nacht dus, nog pikdonker buiten. Snel wakker-douchen en een boterham wegwerken en we rijden richting een prachtige zonsopgang naar de start van onze tour. We hijzen ons weer in een heerlijk strak wetsuit, nu inclusief muts en snorkel en het sea-sickness-pilletje is ook weer binnen (de snorkelervaring zonder zo'n pilletje in Australie is nog te vers in het geheugen, ik zal jullie de onsmakelijke details besparen). We gaan met een vrij kleine boot de zee op en het duurt niet lang of de dolfijnen zijn gevonden. 's Nachts zijn ze an het jagen en eten in de diepe zee, en 's ochtends erg vroeg gaan ze met z'n allen naar de kust om daar te socializen en te spelen: dat is het moment dat ze ook wel zin hebben om aandacht te besteden aan een groepje mensen met snorkels en flippers. De boot wordt midden in de school stilgezet en er klinkt een toeter: we mogen het water in. Schrik; de eerste plons is wel erg koud, maar dat is al heel snel vergeten: zodra je in het water kijkt zie je de dolfijnen langs schieten, je wordt echt omcirkeld door ze. Kleintjes en beesten even groot als wij komen vanachter en zwemmen je voorbij of komen recht op je af en en zwenken 10 cm voor je neus opeens een kant op, een bijna zekere botsing vermijdend. Denk je een paar minuten geen dolfijn te zien, en vermoed je dat ze weg zijn: hups daar komen er weer een paar uit je dode hoek aanschieten. Om de aandacht van deze beesten te trekken is ons aangeraden vooral veel geluiden door je snorkel te maken en dat deden we allemaal met volle overtuiging (ik denk niet dat het de dolfijnen ook maar enigszins aantrekt, maar dat de mensen op de boot het gewoon leuk vinden), maar de sport van de dag was om te proberen een dolfijn aan te kijken en voor elkaar te krijgen dat hij/zij rondjes om je hen gaat draaien, terwijl jij meedraait en in het oog blijft kijken (je ziet maar een oog, als hij/zij om je heen zwemt). Dit is leuk, maar erg moeilijk, want ze zwemmen hard en probeer maar eens snel in het water om je eigen as te tollen. Wanneer de meeste dolfijnen voorbij zijn gezwommen klinkt de toeter weer en zwemmen we allemaal zo snel mogelijk naar de boot, om 10 minuten later het hele circus te herhalen. Op deze manier zijn we drie keer het water in gesprongen. De woorden in overtreffende trap schieten te kort, het is echt briljant!!! Je vergeet het zelfs koud te hebben. En je bent zo met de beesten bezig dat je vergeet waar je zwemt: ik ben een paar keer tegen anderen aangezwommen en zelfs een keer bijna tegen de boot ;-) De dolfijnen raken je echter niet aan, hoe dichtbij ze ook komen. Een ding was vervelend: Maurice weet niet zo goed hoe hij door zijn mond moet ademen, en bleef dus proberen door zijn neus te ademen. De eerste keer was dat niet erg, maar bij de tweede duik kwam er steeds water in zijn bril, en dus ook in zijn neus. Dit was een minder fijne ervaring, dus hij heeft de derde mogelijkheid overgeslagen. |
Weblog Xan 
