Nu is het weer twee dagen later, en zoals ik al gezegd heb zitten we in een treintje. We zijn nu in Dunedin en gaan vanmiddag op zoek naar penguins en misschien krijgen we zeeleeuwen te zien. Vanmorgen hadden we zin in wat rust en luiheid dus hebben we deze treinrit geboekt: luiheid gecombineerd met sightseeing, want deze trein gaat de bergen in, en je komt op plekken waar je met de auto niet kunt komen. Denk hierbij aan die hoge bruggen over bergvaleien waarover we met deze trein uit 1920 heenglijden. Ik moet eerlijk bekennen: dat zitten bevat goed. We hebben inderdaad prachtige uitzichten gezien, vooral de zeeen met gele bloemen zijn indrukwekkend (nee mama, geen idee wat voor bloemen, we hebben foto's). En ik heb meteen wat tijd om dit verhaaltje te schrijven.

Na de relaxte treinreis: zitten zonder zelf te sturen, om je heen kijken naar prachtige vergezichten en een verhaaltje schrijven, zijn we naar ons motel gegaan. Daar werden we opgehaald met een busje om het Otago Peninsula te ontdekken. Wij waren de enige nederlanders deze keer, maar konden toch nederlands praten: een duits meisje dat nederlandse literatuur studeert (waarom in hemelsnaam???? volgens mij is het slimmer om chinees of spaans te studeren of zo...) was een van de zeven andere toeristen.
We reden een uur a anderhalf naar het uiteinde van het schiereiland en daalden af naar het strand. Nu klinkt dit als een kleine moeite, maar niets is minder waar: de condities waren extreem te noemen. Het regende, maar goed, dan trek je een regenjas aan, en stormde!!! Ik was zo slim geweest om een poncho bij de Hema te halen, en die is inderdaad prima waterdicht, maar die bestaat ook uit erg veel materiaal. Je kunt je het effect voorstellen: ik zweefde als een grote zwarte zeilboot over de mooie, natte steil aflopende heuvels, en natuurlijk net de kant op waar ik niet naar toe wilde. Een uitagend tochtje dus, in een storm die de autodeur bijna losscheurde van de auto.
Eerst gingen we op weg naar een uitkijkpunt over tientallen pelszeehonden: ja...je hebt gelijk..die hebben we al heel wat keren eerder gezien, en dit was ook niet de reden om deze excursie te doen, maar ze blijven luek.
De levensgevaarlijke tocht (nou niet bezorgd worden, ik overdrijf natuulijk gigantisch) ging verder naar het strand, op zoek naar zeeleeuwen. Het zou de eerste keer zijn dat we deze dieren: de nieuw-zeelandse zeeleeuw te zien zouden krijgen, spannend dus. En ja hoor..daar lag er een: niet te dicht bij komen! En niet tussen hem en de zee komen! Want ze kunnen boos worden....nou...we hadden echt een ghettoblaster vlak naast zijn hoofd kunnen zetten: meneer was een dutje aan het doen, en dat beviel hem erg goed! Hij heeft de moeite gedaan om een keer zijn hoofd op te tillen, maar legde hem toen snel weer neer, en dat was dan de actie voor een hele tijd. Ik kan me er iets bij voorstellen dat deze dieren met uitsterven bedreigd waren: het is wel heel erg makkelijk om ze te vangen en er zit wel erg veel vlees aan. Dan maar op weg naar wat actievere dieren: de geel-ogige pinguins, daarvopor moesten we wat meer omhoog, en toen kwam er net een andere zeeleeuw het strand op. Deze was een stuk sctiever en vond ons ook wel interessant. Hij heef ons net niet de duinen ingevolgd, maar het scheelde niet veel. We konden prachtige foto's maken van dit mooie die, zittend en lopend op het strand in het voorbijrazende zand. Ze lopen zo leuk, weer heel anders dan de zeehonden. Nu werd het echt tijd voor de pinquins: we waren nog niet op het uitkijkpunt beland of de eerste piquin kwam de zee al uit (het zijn net forensen: na zonsopgang gaan ze van hun nest de zee in, om 2 uur voor zonsondergang weer terug te komen en de gevangen vis aan het vrouwtje en/of de jonkies af te geven). Het duurde niet lang of er kwamen er meerhet strand op gegelden, en het strand over waggelend naar het beboste gedeelte. Wat een prachtig, onhandige beesten!!! Zo leuk!! En verbazend handig hoe ze de rotsen op hupsen: met twee pootjes tegelijk, geen probleem. Zo leggen ze best verre afstanden af, af en toe stilstaand met hun vleugels uitgespreid, om af te koelen. Want terwijl wiuj aan het kleumen zijn van de kou in de wind en regen hebben deze dieren het eigenlijk net te warm, gekke jongends die pinquins ;-) Nog iets verder naar boven waren nog twee uitkijkpunten, een soort houten hutjes met kijkpleten. Vanaf deze punten kon je ook de nesten ien waarop de vrouwtjes lagen te broeden. Ook hadden ze hier enkele camera's in de buurt van de nesten gezet, zodat je zelf enkele kleintejs kon zien. Intussen waren de eerste pinquins zich nog steeds omhoog aan het waggelen.
Helaas, we moesten weer terug naar de auto's, het begon al langzaam donker te worden. Op weg naar de auto echter gebeurde er iets bijzonders. Dit spoort pinquins zijn erg schuw en verdwiujnen normaliter weer linearecta het water in zodra ze iets geks zien. Dit was echter een pinquingezin dat al zo gewend was dat er erlke dag zelfde groepen mensen langskwamen, elke dag volgens dezelfde route, dezelfde tijd en met dezelfde bewegingen, dat ze niet meer in de stress schoten als wij in de buurt kwamen. Wij hebben deze beesten dus van heel dichtbij mogen bewonderen!! Elk streepje, geel oog en elke vleugel konden we bestuderen terwij hij op de wacht naar de zee stond te kijken. Ook 2 vogels op een nest vonden het geen probleem ons langs te zien komen, ze gingen gewoon door met knuffelen.
En zo konden we dus weer met beelden van een heel bijzondere ervaring het bed in duiken!!