Na ons laatste bericht over de Milford Track zijn we nog gaan kijken naar de plek waar het bugjee jumpen is uitgevonden: Kawarau bij Queenstown. Dit wilden we nog graag even zien en het lag toch op de weg terug naar boven (langs de westkust). Een bugjee jumpplek waar je vanaf een brug boven een woeste rivier kunt springen met als je dat wil een waterdip kunt maken. Vanuit een lui uitzichterras ons ontbijt nuttigend, sloegen we de durfallen gade. Erg amusant, zeker als je zelf niet de angst in je benen voelt.
Oh ja, we kwamen ook nog Jeff en Jane en Yvonne en haar man tegen bij het bunjee jumpen. Deze koppels kennen we van onze uitputtingslag van Lake Te Anau naar de Milford Sound.

Dichterbij Franz Josef werd het weer wat minder, maar wij maakten ons geen zorgen. Het weer was immers nog steeds zonnig. Alleen boven de gletsjer hing een dikke wolk, maar dat is toch normaal? Hoe later het werd hoe grijzer de hemel werd en 's nachts begon het zelfs te regenen. We troostten ons met de simpele gedachte van alles wat er nu uitvalt, hoeft er morgen niet meer uit en we sliepen door. Als we wakker worden, blijkt het een grijze bedoening te zijn buiten. Ons avontuur kunnen we nu dus wel op onze buik schrijven. Enorm balen!
We zijn dus maar naar de organisatie gegaan en hebben hen overstelpt met vragen en hebben vervolgens onze plannen (wederom) gewijzigd. We besloten nog een dag te blijven en onze helihike naar de volgende ochtend 09:15 uur te verplaatsen. Er was een kans dat het dan mooi weer zou zijn. Ook al hadden wij er weinig fedusie hierin, we moesten deze gok toch nemen. Het zou immers een van de hoogtepunten van onze vakantie worden en wat moesten we met zoveel dollars cash retour vlak voor het einde van onze reis? Het extra'tje - de 'pancake rocks' -, dat we ons zelf beloofd hadden, moesten we maar laten schieten. We wilden er toch alles voor gedaan hebben.
We hebben de dag doorgebracht met internetten en lezen. Vooral veel lezen. Het boek van Leon de Winter was te spannend om te laten liggen. De boeken van Rina Frank en Jeroen Brouwers waren ook mooi, maar Leon de Winter hield mij 458 pagina's in zijn greep.
En waarempel, de volgende ochtend was het droog en mooi weer. Een grote wolk rond de gletjser zou onze droom kunnen verstoren, maar daar rekenden we niet op. Wat goed dat we gewacht hadden! Ondanks de 50% kans die de organisatie ons gaf dat onze helihike door zou gaan (die ochtend nog waren alle helhikes 'on hold' gezet) is alles toch doorgegaan. En hoe!
Alleen al de helikoptervlucht was onvergetelijk en onbeschrijfelijk: een unieke ervaring. Hoe kan zo'n ding recht opstijgen? En vervolgens via onmogelijk lijkende wendingen voortgaan? En zo hoog? Vlak langs de hellingen van de gletsjer. Nadat we unieke beelden uit allerlei (onmogelijke) hoeken van de gletsjer hebben kunnen aanschouwen, werden we afgezet op de gletsjer. Daar bleek Julia (onze Zwitserse/Italiaanse gids voor die ochtend) al sinds zes uur een helikopterplatform en pad te hebben uitgehakt! Zij deed ons voor hoe we onze stijgers onder moesten doen, zodat we meer grip hadden op de schuivende en krakende ijsmassa en gingen van start. Bepaalde delen van de gletjser verschuiven zo'n vier meter per dag! Op die delen zijn we uiteraard niet geweest, maar hun verschuivingen hebben we wel kunnen waarnemen. Net zoals steenlawines. Bizar! En wat een lawaai maakt dat! Dat komt misschien wel omdat je je in een soort (holle) kom bevindt. En wat een kleuren kan dat ijs hebben? Van spierwit tot turqoiseblauw en van muisgrijs tot bijna pikzwart (als gevolg van stenen, grind en rotsen): zie foto's. En dan die scheuren in het ijs, die we telkens als een horde moesten overbruggen. Julia hakte netjes voor ons een begaanbaar pad uit en wij volgden haar. En dan die riviertjes die ontstonden in en door het ijs, die weer allerlei mooie ijscreaties tot gevolg hadden. Ongelooflijk!
Gelukkig moesten we ook weer met de helikopter terug en konden we hier ook weer van genieten. Xandra mocht deze keer voorin (naast de piloot) zitten en genoot overduidelijk. Wat een ervaring! Om nooit meer te vergeten!

Nu zitten we (via de Arthurs Pass bereden te hebben) in Christchurch waar we (eindelijk) gratis internet hebben en vandaag de stad gaan bekijken. Vanavond om 20:30 locale tijd vertrekken we weer. Zondag zijn we (via Auckland en Shanghai (slechts 2 uur tussenstop)) om 14:45 weer in Nederland.

Tot dan allemaal,
Mo & Xan